Kranarnir tróna skakkir og skældir

Þegar ég var að "framkalla" þessa mynd sem ég tók niðri á höfn í vikunni rifjaðist upp fyrir mér ljóð sem ég heyrði eða sá eigi fyrir svo alllöngu, og fannst svolítið svalt. Núna hittir það ennþá betur í mark hjá mér! Svo vel að ég fann ljóðið snöggvast á netinu og birti hérna nokkar línur án leyfis höfundar.

Þessi borg er ölvuð
turnar hennar tróna skakkir og skældir
byggingar úr mistri

skip sigla fullum seglum um strætin

áðan spurði mig einhver til vegar
ég svaraði því játandi

en að enginn þeirra lægi lengur til áfangastaðar

Ljóðið heitir "Ölvaða borg" og höfundurinn Hermann Stefánsson. Ég fílaða! Hérna getið þið fundið ljóðið allt ef þið gerið það líka. Hin ölvaða, skakka og skælda borg Hermanns var pottþétt byggð með beygluðum krönum eins og þessum. Nóg af vegum, en allir án áfangastaðar... Hafið þið aldrei upplifað þetta?

Minniði mig svo á að segja ykkur frá síðasta reiðtúr! Óþekktarklárinn kom sko EKKI á óvart!