Burtreiðarmartröð fyrir allan peninginn

Hvað er vinalegra en þegar hestar eru að láta vel að hvorum öðrum eins og hérna sést svo fallega. Þetta er svona týpískur "ég-klóra-þér-ef-þú-klórar-mér" hestadíll sem allir kannast við. Ég snaraðist því vonglaður á bak þessum vorblíða draumaklári um helgina. Veðrið var eins og best verður á kosið og ætlunin var að ríða góðan hring um Elliðavatnið með kráarstoppi í þarþarnæsta hesthúsahverfi og tilheyrandi huggulegheitum.

Það byrjaði ekki glæsilega því hrossið vatt sér eins og sjálfur miðgarðsormur undir mér, þumbaðist, þjösnaðist og þráaðist. Vorblíðan var fokin út í veður og vind og hann var ekki að fara í neinn andskotans reiðtúr, ónei! Eftir snarpa (en skamma) viðureign kyssti óæðri endinn á mér fósturjörðina með miklum gný en þar með voru ófarirnar aðeins rétt að byrja.