Þriðja burtreiðin sama daginn... er það ekki aaaaaðeins of mikið af því góða?

Það mátti nú ekki minna vera en að sá sem reið undan sér hrossinu (yfir mig semsagt) færi og sækti blessaðan afbrotaklárinn (þennan sem skildi mig eftir í rykinu fyrr um daginn.) Ég hafði sleppt taumnum öðruhvoru megin við höfuðhöggið og ótætis jálkurinn lét sig að sjálfsögðu hverfa með það sama. Hann var sóttur, hross og knapar pöruðu sig á ný og aftur var haldið af stað.

Að sjálfsögðu var svo stoppað á næsta hvílustað, því það verður alltaf að gefa blessuðum hófaljónunum tækifæri til að safna kröftum fyrir næsta hrekkjabragð. Að hvíldinni aflokinni var það svo ein meðreiðarfraukan mín sem vippaði sér léttilega á bak sinni hryssu... Merarófétið rauk af stað áður en reiðkonan náði að festa sig í sessi og við þurftum að horfa upp á enn eina burtreiðina. Ég var kominn í hnakkinn á mínum óþekktarhesti og þurfti ásamt öllu föruneytinu að horfa upp á það þegar skvísan hossaðist aftur á lend og skoppaði svo til fundar við fósturjörðina, þó með töluvert meiri þokka en ég fyrr um daginn. Það fór kliður um réttina þegar hún stangaði mölina með hjálminum svo undir tók í fjöllunum.

Sumir hlupu til að stumra yfir þeirri afbakidottnu, aðrir ruku til að ná í strokuhestinn og það tók vonandi enginn eftir því þegar ég steig í flýti af baki til að huga loksins að óförum annarra. Stígvélið mitt var semsagt ennþá fast í ístaðinu og hross-andskotans-melurinn bakkaði á fullu... alveg gjörsamlega að plotta að stinga af líka, með mig blaðskellandi á eftir sér eins og hvert annað drasl... Þá hefði ekkert vantað upp á ródíóstemmninguna!

Yfirreiðin - Miðbik burtreiðanna ógurlegu

Þar sem undirritaður er sönn hetja kleif hann hið brotlega hross aftur ótrauður (les: bæði skelkaður og lerkaður).  Fákurinn var svo tugtaður nett af yfirtamninga- sérfræðingi burtreiðanna og þýddist klárinn riddarann hugumprúða að mestu eftir það. Var svo förinni haldið áfram í humátt á eftir föruneytinu, sem af stakri smekkvísi hafði haldið för sinni áfram frekar en að fylgjast með reiðmennskutilburðum mínum.

Í einu reiðstoppinu var það hins vegar fararskjóti  tugtarans sem var með uppistand, en þar sem þetta var minn dagur var það auðvitað ólukkuknapi dagsins sem varð fyrir barðinu á hrossinu. Þar sem ég hélt í reiðskjótann minn og var í mesta grandaleysi að spenna á mig hjálminn ákvað blessuð merin tugtarans að rjúka af stað þegar hann vippaði sér í hnakkinn, og tók stefnuna akkúrat á milli mín og brotahrossins.

Verandi hetja (eins og kom fram fyrr í sögunni) hélt ég hið fastasta í tauminn með einarri... og hraðaði mér sem mest ég mátti að smella hökubandinu með hinarri, með þeim árangri að ég hraut á kné,  hestur og knapi riðluðust yfir mig á skítugum skeifunum og hlaut ég bylmingshögg með afturhófunum að launum fyrir hugprýðina. Höggið lenti á hálfspenntum hjálminum sem hrökk af mér við hamaganginn. Viðstaddir voru allir sammála um að hruflað hné og fleiðraður lófi væri algjört lágmark, miðað við aðfarirnar!

Ófarir dagsins voru alls ekki að baki...

(Þess má geta að faxprúða friðsemdarhryssan á myndinni er alsaklaus af öllum óspektum)

Burtreiðarmartröð fyrir allan peninginn

Hvað er vinalegra en þegar hestar eru að láta vel að hvorum öðrum eins og hérna sést svo fallega. Þetta er svona týpískur "ég-klóra-þér-ef-þú-klórar-mér" hestadíll sem allir kannast við. Ég snaraðist því vonglaður á bak þessum vorblíða draumaklári um helgina. Veðrið var eins og best verður á kosið og ætlunin var að ríða góðan hring um Elliðavatnið með kráarstoppi í þarþarnæsta hesthúsahverfi og tilheyrandi huggulegheitum.

Það byrjaði ekki glæsilega því hrossið vatt sér eins og sjálfur miðgarðsormur undir mér, þumbaðist, þjösnaðist og þráaðist. Vorblíðan var fokin út í veður og vind og hann var ekki að fara í neinn andskotans reiðtúr, ónei! Eftir snarpa (en skamma) viðureign kyssti óæðri endinn á mér fósturjörðina með miklum gný en þar með voru ófarirnar aðeins rétt að byrja.

Heimur í hjálmi

Það var ansans ári svalt í miðbænum og ekki hlýjaði hrímkaldur bjórinn mér hætishót. Það þarf því ekki að koma nokkrum á óvart að við næsta borð sátu kaldir karlar. Ég smellti mynd af mótórhjólahjálmi annars þeirra... Þarna er ég auðvitað á minn myndræna hátt að svara neitandi spurningunni minni frá þarsíðasta bloggi. Mér finnst eiginlega nánast varla tæplega stætt á því að það sé í lagi að smella myndum af saklausum vegfarendum og plástra þeim svo eftir mínum eigin smekk á almannafæri. Læt því duga að sýna hjálminn hérna... En gaurarnir voru alveg massa svalar týpur og sannarlega karlar í krapinu! Þið verðið auðvitað að taka orð mín fyrir því  

Þessi járnkarl...

Það bar ýmislegt fyrir augu í títtnefndri miðbæjargöngu minni og margt af því var bara ágætt. Ég var auðvitað í afskaplega góðum félagsskap (mínum eigin) og gat því staldrað við eins lengi og eins stutt og mér hentaði á hverjum stað. En þessi gaur hérna stendur einhvern veginn alltaf fyrir sínu. Hann getur jú ekki annað!

Má taka myndir af fólki í bænum og birta á vefnum?

Mér finnst gaman að taka myndir "úr launsátri." Þ.e.a.s. að mynda fólk og mannlíf á förnum vegi án þess að biðja viðfangsefnin um leyfi. Sko það býr ekkert annað að baki en bara það að svoleiðis myndir finnst mér skemmtilegastar. Ég meina, legsteinar, járnkallar og grindverk eru fínt myndefni en lifandi fólk er samt eitthvað svo... meira lifandi!

En oft velti ég fyrir mér... Ég gæti verið að gera saklausu fólki ægilegan grikk með myndbirtingunni. Hvað ef þessir kaffihúsagestir eiga að vera í vinnunni? Eða bara eru í góðum fíling að gera eitthvað sem enginn má vita með einhverjum sem ekki má hitta? Ég skaut þau á ská yfir hornið á Austurvelli þar sem ég sötraði einn ískaldan með sultardropa í nefinu. Hefði ég átt að rölta yfir og biðja um leyfi? Á ég að "blura" andlitin? Eða bara að halda mig við myndastyttur og girðingar?

Myndbyggingin er ekki að slá í gegn

Já, veggurinn með skófirnar var alveg greinilega ekki að gera sig. Maður er alveg að afslöra sig hérna, blogg er jú skrifað til að vera lesið. Það er alveg agalegt að vera dagskrárstjóri á svona ópersónulegri og illskilgreinanlegri bloggsíðu þegar tilgangurinn er óljós enda ritstjórinn alveg á bullandi undanhaldi í dalandi áhorfi. Þrettán innlit á hálfum degi er auðvitað bara til háborinnar skammar.

Hvað er til ráða? Það er auðvitað alltaf rakin leið til árangurs  í hvaða bloggsamfélagi sem er að draga taum óverjandi málefna eða mæla óferjandi málstað bót. Árangur = heiftúðugar orðahnippingar með blóðslettum og innyflum. Það er sniðugt að hömpast á samkynhneigðum, hossa ódráttum eða hampa kennurum, maður hefur séð þetta allt slá í gegn. Fatlaðir og nýbúar eru auðvitað alveg skotheld umræðuefni til að vekja ólgu og það hefur oft gefist vel að ræða um fjármála- og fjárglæframenn frá ýmsum sjónarhólum.

Æj ég held mig við göngutúrinn minn. Um miðbik ferðarinnar hitti ég þennan umkomulausa ræfil. Maður má auðvitað ekkert aumt sjá og ég finn alltaf til með þessum vesling. Líkamstjáningin hrópar hástöfum "WÆ MÍ?"... Eða kannski er hann bara að hugsa "Hversvegna er ég með svona lítinn?" Hvað sem málið er hefur hann samúð mína. Allar heimsins áhyggjur eru of þungar fyrir einn ryðgaðan járnkarl.

Tíhí... Voðalega nenniði að lesa þetta :)

Skv. nýjustu talningu eru heilir SEX búnir að slást í för með mér í þessu miðbæjarrölti svo ég verð víst að halda áfram ferðasögunni. Ég nenni að skrifa á meðan þið nennið að lesa en átta mig ALGJÖRLEGA á því að ég þarf eitthvað að rífa upp tempóið ef ég á ekki að missa föruneytið. Nei, grín, "pas på", ég er bara eitthvað að skvetta úr sálarkoppunum hérna. Góðu finniði eitthvað skemmtilegra að lesa :)

Sjáiði bara... Hver fílar svona skrýtnar myndir af gömlum, steyptum vesturbæjarvegg með skófum? Ég á fleiri ef einhver réttir upp hönd :P

Séra Jakob... Takk fyrir spjallið, það hjálpaði mér að setja ýmislegt í rétt samhengi

Þar sem ég mundaði vélina fyrir framan þetta krossmark, rétt fyrir utan kirkjugarðinn, kom aðvífandi lágvaxinn maður. Ég bauð líklega góðan daginn hálf afsakandi, svona rétt eins og ferðamenn gera gjarnan þegar þeir eru að þvælast með myndavél á maganum þangað sem þeir eiga ekkert erindi. Allavega fannst honum ástæða til að róa mig með því að segja eitthvað, svo ég færi nú ekki alveg í hnút. "Er tu að mynda vegginn?" sagði sá aðvífandi. "Já" sagði ég, en fannst ég verða að réttlæta veru mína þarna aðeins betur og sagði honum því  frá henni Klóthildi vinkonu minni og hvernig það bar til að ég þekkti hana.

Við stóðum svo þarna í nepjunni og spjölluðum drykklanga stund um sameiginlega nunnuvini okkar, bæði frá sjónarhóli litla guttans, og unga prestsins, sem kom hingað frá Hollandi fyrr meira en hálfri öld. Hann sagði mér frá fyrstu jólunum sínum á þessu nýja, skrýtna landi, og þegar systir Gabríela mundaði stóra sprautu þegar hann sárlasinn og sársvekktur gat ekki stjórnað kórunum sem hann hafði lofað. "Þú verður verri af þessu, en svo verðurðu betri" sagði systir Gabríela. Virðingin og þakklætið var augljóst í orðum hans þegar hann lýsti fyrir mér hvernig hún kvaddi þennan heim. "Hún gabbaði okkur öll", sagði hann.

Það var búið að kaupa farmiða til Danmerkur fyrir hana, en hún ein vissi að annað ferðalag var fyrir höndum... Klukkan fjögur eina nóttina bað hún um prest, sagðist vera að fara að deyja. Hún vildi sjá til þess að farmiðinn hennar yrði endurgreiddur svo hægt væri að verja peningunum í eitthvað mikilvægara. Systir Gabríela var auðvitað að fara á fund síns Herra... Með frímiða upp á vasann og síðasta verkið hennar var að sjálfsögðu að gefa öðrum.

Sjálfur trúi ég ekki á umbun í efra, og játa fúslega að ég get ekki státað af neinu í líkingu við þetta stórkostlega, fórnfúsa fólk. En í stórmannlegu lítillæti sínu eru þau að mínu mati algjörar fyrirmyndar mannverur. Takk fyrir spjallið. Það var gott innlegg í tilveruna.

Amen. 

Systir Klóthildur... Takk fyrir síðast :)

Ég brá fyrir mig betri fætinum í gær. Axlaði myndavélina og rölti stefnulaust í vestnorðaustur frá híði mínu. Aðalmarkmiðið var einvera og mér fannst alveg ótrúlegt hvað markmiðið misheppnaðist eitthvað ánægulega hvað eftir annað. Fyrsta stoppið var auðvitað kirkjugarður, ekkert annað hefði hæft markmiði mínu betur. Rölti þar um og las á legsteina... Fátt kveikir betri, sterkari og eitthvað  öruggari jarðtengingu þegar hugurinn er á róti en að skoða legsteina. Í þessum tiltekna kirkjugarði hvíla eintómar nunnur, fyrir utan einstöku prest, og biskupar eru þar líka á stangli.

Eins og flestir vita taka nunnur sér nafn Maríu, þegar þær bindast Jesú, og svo er splæst einhverju nafni aftan við, áreiðanlega nafni einhverrar fyrirmyndarkonu, kannski nunnu! Enda eru nunnur í mínum huga, algjörlega án nokkurs vafa, fyrirmyndar konur. Ég var fimm ára þegar ég vissi það.

Þarna í nunnukirkjugarðinum "hitti" ég sem sagt gamla vinkonu sem ég kynntist, þótt ég hitti hana örsjaldan. Ég var á þeim aldri sem maður er skotfljótur að ákveða hvað er varið í, og þegar maður bindur órjúfandi tryggðabönd á augabragði. Systir María Klotilde var lágvaxin og gildvaxin og brosið hennar var svo breitt og hlýtt að það hefur ekkert fölnað í hugskoti ljóshærða hnokkans í meira en 40 ár.

Þótt ég skilji alls ekki allt sem að baki býr, finnst mér mögnuð tilhugsun að þessar kaþólsku konur fórnuðu öllum veraldlegum "gæðum", rifu sig upp með rótum og komu án nokkurða skilyrða til þessa hrjóstruga, fjarlæga lands í norðrinu til þess eins að gefa, líkna og þjóna, tryggar og trúar, til dauðadags. Ég pældi auðvitað ekki í öllu þessu þá. Allt var stórmerkilegt í bláum augum hins fimm ára pjakks. En samt held ég að ég hafi skynjað, og jafnvel skilið þetta allt betur en nú. Fimm ára erum við nefnilega ótrúlega skynugar skepnur.