Fagurt galaði fuglinn sá... Eins og ryðguð róla!

Þar sem ég stóð, gestkomandi úti á svölum í Vogunum um daginn að fá mér "frískt loft", barst að eyrum mér sá fallegasti fuglasöngur sem ég hef evvör heyrt. Þarna fléttaði sannkallaður flaut-, tíst-, dilli-, blístr-, fíólín og pikkalóstroffu-snillingur saman ótrúlegustu krúsídúllur, tónstiga- og ryþmasamsetningar svo unun var að heyra. Sem einlægur fuglaáhugamaður fór ég strax að reyna að berja þennan melódíumeistara augum og varð steinhissa þegar ég uppgötvaði að þetta var bara ósköp  "venjulegur" starri! Þeir eru reyndar klárar hermikrákur og eiga það til að líkja eftir ýmissa kvikinda hljóðum og þar á meðal annarra fugla söng.

Þessi tiltekni þarna í Vogunum hefur greinilega búið við rætur Ólympsfjalls í vetur en þar ku næturgalar syngja fegurra en á öðrum stöðum í veröldinni. Nágrannar hans hafa áreiðanlega lika talið söngþresti, lævirkja, blæsöngvara, turtildúfur, týrólakór og synfóníuhljómsveit.

Þessi vesturbæjarstarri hérna á myndinni kemur reglulega í garðinn hjá mér ásamt spúsu sinni að næra sig og finna efnivið í hreiður. Ef dæma má af söng hans, eða öllu heldur skrækjum eða skríkjum hefur hann ekki víða ratað heldur alið "manninn" í vesturbænum, í grennd við RYÐGAÐA RÓLU! Ég ætti reyndar ekki að vera að kvarta því þessi grey eru bjartasta vonin í mínu hverfi! Hvar er fuglasöngurinn sem ég vandist í vestur/miðbænum? Ég settist út á svalir í morgun í algjörri þögn og hefði gefið mikið fyrir eins og einn ryðgaðan róluskræk!

Eina fuglahljóðið sem ég heyrði var mávagarg úr fjarska. Eitt mávagarg, nota bene! Eru mávar, hrafnar og kettir virkilega búnir að útrýma söngfuglunum í vesturbænum?

Alltaf fjör í Víðidal :)

Að henda mannfólki af baki er holl og góð skemmtun. Þið sjáið bara hvað þessi hryssa er afslöppuð og í góðum fíling. Þarna smellti ég mynd af henni þar sem ég var nýbúinn að spretta af henni. Fyrst spretti hún mér af sér!

Einn af gömlu, reyndu hestamönnunum þarna í hverfinu sá til mín þar sem ég var að fara á bak, og reyna að tjónka við óþekktar brokkklárinn fyrir nokkrum dögum. Honum leist ekki meira en svo á aðfarirnar að hann spurði með allnokkrum þjósti: "Hver á þennan hest?... Já, hver á hann?" Þegar ég svaraði því spurði hann að bragði "Er honum eitthvað illa við þig?" Ég verð nú að taka fram að ég held að þessum öðlingum sem hafa verið svo góðir að lána mér reiðskjóta sé báðum frekar vel við mig. Og ég má líka til með að segja að nálægir hestamenn hafa verið mjög viljugir að hjálpa með ráðum og dáð þegar ég hef lent í klandri.

Stæltur og klár tamningamaður sem tók á móti þegar við höltruðum hnípin og rykfallin heim með klárana okkar spurði hvort hann mætti taka í skepnurnar, við héldum nú það. Sú jarpa stympaðist og þráaðist svo lengi við áður en hann gat komið henni frá húsinu að okkur, ólánlegustu hestamönnum Víðidals, leið ekki lengur eins illa að hafa lent í vandræðum. Það var sömuleiðis svolítill plástur á sálina þegar hann sagði að brúna merin væri ljónviljugur og spennandi hestur en alls ekki á færi viðvaninga að stýra henni.

Takk fyrir alla hjálpina kæru hestamenn og ég veit þið þakkið okkur líka fyrir skemmtunina. Það er alltaf fjör í Víðidal þegar við förum á hestbak

 

Ekki af baki dottinn - EÐA HITT ÞÓ HELDUR!

Hver er munurinn á staðfestu og heimsku? Eftir undanfarnar ófarir fannst mér að munurinn myndi einmitt kristallast í því að gera fleiri tilraunir með Draumahestinn "góða." Með því myndi ég akkúrat fara yfir línuna og laun heimskunnar yrðu í MINNSTA kosti brotið stolt. Það væri þó alls ekki það alvarlegasta, ég var bara ekki reiðubúinn að gjalda fyrir þvermóðskuna með brotnum beinum. Ónei heimskur er maður altént ekki. Bara staðfastur, viljasterkur, svolítið þrjóskur og kannski pínkulítið þver.

Bóndinn í ólátahesthúsinu á líka ýmsa valkosti og einn af þeim er þetta gæðablóð á myndinni hérna. Sjáið bara hvað hún er róleg og slök. Gæflyndið og afslappelsið uppmálað og hrekkleysið skín úr augunum. Þessi elska var sem sagt handsömuð, reiðtygjuð, hnökkuð og girt og síðan teymd frá húsi, ásamt stallsystur sinni. Að fenginni reynslu þótti nefnilega öruggara að fara með þær í nálægt gerði og byrja á smá hlýðniæfingum áður en farið væri á bak, svona rétt til að blessuð hrossin hefðu það ALVEG á hreinu hver væri húsbóndinn!

Það var byrjað á þessarri jörpu, sem er hið besta reiðhross (sófasett) en svolítið óþekk að koma sér af stað. Svolítið MIKIÐ óþekk á köflum! Sú brúna var fest við gerðið utanvert á meðan. Það skipti engum togum að undir eins þegar keyrinu var veifað til að koma þeirri jörpu úr sporunum ærðist brúna gæðablóðið, reif í tauminn sem var festur við hringgerðið og gerði sitt besta til að draga allt heila járnaruslið á eftir sér upp í Breiðholt! Ég róaði merina, losaði, og teymdi hana aðeins frá gerðinu. Allt gekk betur eftir það og síðan fékk hún að spretta svolítið úr spori nokkra hringi. Hún þurfti ekki mikla hvatningu, því get ég lofað.

Ég játa alveg að þegar hér var komið sögu var ég bara miðlungi bjartsýnn um afdrif mín, en lét engan bilbug á mér finna. Maður verður jú að reyna að halda í karlmennskuímyndina sem maður hefur komið sér upp og borgað fyrir með aumum rassi. Ég var búinn að fatta að það þyrfti ekki mikið að örva þetta brúna taugabúnt svo ég reið talsvert á eftir þeirri jörpu, sem þurfti svolítið á hvetjandi gómhljóðum og pískasveiflum að halda. Þetta leit bara vel út en þegar ég nálgaðist meðreiðarfraukuna var skyndilega eins og brúna kappreiðamerin mín fengi pata af heilli ljónahjörð á hælunum á okkur.

Hryssuskömmin sveigði með snöggu viðbragði út af reiðgötunni, stökk út í móann og hentist eins og trylltur vísundur yfir grjót, runna og tré. Ég skal trúa ykkur fyrir því að maður hugsar ekki margt þegar maður er að reyna að skipta á milli þess að róa trylltan vísund og hanga á hryggnum á honum en mér varð fljótlega ljóst að þetta myndi ekki enda nema á einn veg. Enn annar fundur við fósturjörðina var óumflýjanlegur og það var ekki sérlega spennandi tilhugsun á þessum hraða. Mér tókst svona nokkurn veginn að velja lendingarstaðinn en ekki lendingarstílinn. Í þann mund er öxlin á mér tók við öllum þunga líkamans sá ég út undan mér að jarpa meðreiðardaman mín var akkúrat að stinga sér i mölina mér til samlætis. Þvílík samstaða segi ég nú bara!

Kranarnir tróna skakkir og skældir

Þegar ég var að "framkalla" þessa mynd sem ég tók niðri á höfn í vikunni rifjaðist upp fyrir mér ljóð sem ég heyrði eða sá eigi fyrir svo alllöngu, og fannst svolítið svalt. Núna hittir það ennþá betur í mark hjá mér! Svo vel að ég fann ljóðið snöggvast á netinu og birti hérna nokkar línur án leyfis höfundar.

Þessi borg er ölvuð
turnar hennar tróna skakkir og skældir
byggingar úr mistri

skip sigla fullum seglum um strætin

áðan spurði mig einhver til vegar
ég svaraði því játandi

en að enginn þeirra lægi lengur til áfangastaðar

Ljóðið heitir "Ölvaða borg" og höfundurinn Hermann Stefánsson. Ég fílaða! Hérna getið þið fundið ljóðið allt ef þið gerið það líka. Hin ölvaða, skakka og skælda borg Hermanns var pottþétt byggð með beygluðum krönum eins og þessum. Nóg af vegum, en allir án áfangastaðar... Hafið þið aldrei upplifað þetta?

Minniði mig svo á að segja ykkur frá síðasta reiðtúr! Óþekktarklárinn kom sko EKKI á óvart!

Niðurlag og eftirmálar burtreiðarinnar ógurlegu

Hestastelpan knáa, sú sem stangaði mölina svo fast að sverustu karlmenni kiknuðu í hnjáliðunum, tók sér mig til fyrirmyndar, reis úr rotinu eins og Lasarus forðum og skellti sér umsvifalaust aftur á bak rokgjörnu merinni. Mér hefði nú alveg fundist dynjandi lófatak vera viðeigandi, og jafnvel hefði einn og einn getað hrópað: "ÞAU LENGI LIFI"... en svona nokk er líklega daglegt brauð í þessum dal. Við máttum kannski þakka fyrir að vera ekki beðin um "ENCORE!" Ég fyrir mitt leyti hefði alveg látið uppklapp sem vind um eyru þjóta!

Forug upp fyrir haus stýrðum við jóum okkar hnakkakert til föðurhúsanna og það skal alveg játast að allur sunnudagurinn og meira til fór í að sleikja sárin og ná upp nokkurn veginn eðlilegri hreyfigetu í limina stirðu... Þeir fúnuðu allavega ekki í þessarri svaðilför.

Á mánudaginn uppgötvaði ég mér til hrellingar að ég var búinn að týna aðal-lyklakippunni... Þessarri með bankaauðkennisdæminu og vinnulyklunum sem ég má ALLS ekki glata. Eftir að hafa rakið öll mín spor um bæinn þveran og endilangan var aðeins eitt eftir. Í kvöld sneri ég til baka á glæpavettvanginn, þar sem Drauma-lánshesturinn grýtti mér svo fólskulega í fósturhörðina og viti menn... Þar var dýrindis kippan alls óskemmd... Mikið var ég feginn.

Rétt áður en ég fann kippuna fann ég ryðgaða skafla-lukkuskeifu sem ég ætla að negla upp þegar ég finn mér góðan stað til að negla hana upp á. Þarf að fara að viða að mér kolryðguðum hóffjöðrum.

Það var eins gott að ég hafði myndavélina ekki með mér í þessa ólánsför, enda hefði ég af skiljanlegum ástæðum aldrei getað myndað öll fjörugustu atvikin. Þessvegna er ferðasagan að mestu skreytt friðsældar- og makindamyndum úr ólátahesthúsinu í Víðidalnum. Kúrekinn frá síðasta bloggi er sem sagt ekki ég!

Þriðja burtreiðin sama daginn... er það ekki aaaaaðeins of mikið af því góða?

Það mátti nú ekki minna vera en að sá sem reið undan sér hrossinu (yfir mig semsagt) færi og sækti blessaðan afbrotaklárinn (þennan sem skildi mig eftir í rykinu fyrr um daginn.) Ég hafði sleppt taumnum öðruhvoru megin við höfuðhöggið og ótætis jálkurinn lét sig að sjálfsögðu hverfa með það sama. Hann var sóttur, hross og knapar pöruðu sig á ný og aftur var haldið af stað.

Að sjálfsögðu var svo stoppað á næsta hvílustað, því það verður alltaf að gefa blessuðum hófaljónunum tækifæri til að safna kröftum fyrir næsta hrekkjabragð. Að hvíldinni aflokinni var það svo ein meðreiðarfraukan mín sem vippaði sér léttilega á bak sinni hryssu... Merarófétið rauk af stað áður en reiðkonan náði að festa sig í sessi og við þurftum að horfa upp á enn eina burtreiðina. Ég var kominn í hnakkinn á mínum óþekktarhesti og þurfti ásamt öllu föruneytinu að horfa upp á það þegar skvísan hossaðist aftur á lend og skoppaði svo til fundar við fósturjörðina, þó með töluvert meiri þokka en ég fyrr um daginn. Það fór kliður um réttina þegar hún stangaði mölina með hjálminum svo undir tók í fjöllunum.

Sumir hlupu til að stumra yfir þeirri afbakidottnu, aðrir ruku til að ná í strokuhestinn og það tók vonandi enginn eftir því þegar ég steig í flýti af baki til að huga loksins að óförum annarra. Stígvélið mitt var semsagt ennþá fast í ístaðinu og hross-andskotans-melurinn bakkaði á fullu... alveg gjörsamlega að plotta að stinga af líka, með mig blaðskellandi á eftir sér eins og hvert annað drasl... Þá hefði ekkert vantað upp á ródíóstemmninguna!

Yfirreiðin - Miðbik burtreiðanna ógurlegu

Þar sem undirritaður er sönn hetja kleif hann hið brotlega hross aftur ótrauður (les: bæði skelkaður og lerkaður).  Fákurinn var svo tugtaður nett af yfirtamninga- sérfræðingi burtreiðanna og þýddist klárinn riddarann hugumprúða að mestu eftir það. Var svo förinni haldið áfram í humátt á eftir föruneytinu, sem af stakri smekkvísi hafði haldið för sinni áfram frekar en að fylgjast með reiðmennskutilburðum mínum.

Í einu reiðstoppinu var það hins vegar fararskjóti  tugtarans sem var með uppistand, en þar sem þetta var minn dagur var það auðvitað ólukkuknapi dagsins sem varð fyrir barðinu á hrossinu. Þar sem ég hélt í reiðskjótann minn og var í mesta grandaleysi að spenna á mig hjálminn ákvað blessuð merin tugtarans að rjúka af stað þegar hann vippaði sér í hnakkinn, og tók stefnuna akkúrat á milli mín og brotahrossins.

Verandi hetja (eins og kom fram fyrr í sögunni) hélt ég hið fastasta í tauminn með einarri... og hraðaði mér sem mest ég mátti að smella hökubandinu með hinarri, með þeim árangri að ég hraut á kné,  hestur og knapi riðluðust yfir mig á skítugum skeifunum og hlaut ég bylmingshögg með afturhófunum að launum fyrir hugprýðina. Höggið lenti á hálfspenntum hjálminum sem hrökk af mér við hamaganginn. Viðstaddir voru allir sammála um að hruflað hné og fleiðraður lófi væri algjört lágmark, miðað við aðfarirnar!

Ófarir dagsins voru alls ekki að baki...

(Þess má geta að faxprúða friðsemdarhryssan á myndinni er alsaklaus af öllum óspektum)

Burtreiðarmartröð fyrir allan peninginn

Hvað er vinalegra en þegar hestar eru að láta vel að hvorum öðrum eins og hérna sést svo fallega. Þetta er svona týpískur "ég-klóra-þér-ef-þú-klórar-mér" hestadíll sem allir kannast við. Ég snaraðist því vonglaður á bak þessum vorblíða draumaklári um helgina. Veðrið var eins og best verður á kosið og ætlunin var að ríða góðan hring um Elliðavatnið með kráarstoppi í þarþarnæsta hesthúsahverfi og tilheyrandi huggulegheitum.

Það byrjaði ekki glæsilega því hrossið vatt sér eins og sjálfur miðgarðsormur undir mér, þumbaðist, þjösnaðist og þráaðist. Vorblíðan var fokin út í veður og vind og hann var ekki að fara í neinn andskotans reiðtúr, ónei! Eftir snarpa (en skamma) viðureign kyssti óæðri endinn á mér fósturjörðina með miklum gný en þar með voru ófarirnar aðeins rétt að byrja.

Heimur í hjálmi

Það var ansans ári svalt í miðbænum og ekki hlýjaði hrímkaldur bjórinn mér hætishót. Það þarf því ekki að koma nokkrum á óvart að við næsta borð sátu kaldir karlar. Ég smellti mynd af mótórhjólahjálmi annars þeirra... Þarna er ég auðvitað á minn myndræna hátt að svara neitandi spurningunni minni frá þarsíðasta bloggi. Mér finnst eiginlega nánast varla tæplega stætt á því að það sé í lagi að smella myndum af saklausum vegfarendum og plástra þeim svo eftir mínum eigin smekk á almannafæri. Læt því duga að sýna hjálminn hérna... En gaurarnir voru alveg massa svalar týpur og sannarlega karlar í krapinu! Þið verðið auðvitað að taka orð mín fyrir því  

Þessi járnkarl...

Það bar ýmislegt fyrir augu í títtnefndri miðbæjargöngu minni og margt af því var bara ágætt. Ég var auðvitað í afskaplega góðum félagsskap (mínum eigin) og gat því staldrað við eins lengi og eins stutt og mér hentaði á hverjum stað. En þessi gaur hérna stendur einhvern veginn alltaf fyrir sínu. Hann getur jú ekki annað!